این یادداشتی است که دو روز پیش نوشتم و در روزنامه سرمایه به چاپ رسید.

در افق چيزي ديده نمي شود. گاه چنان است كه ملتي سراسر يك سال گرفتار مصيبت مي شود. دوراني مي رسد كه همه آنچه ممكن است ضايع شود، واقعا ضايع مي شود. رنج و محنت ناشي از هزينه هاي بالاي زندگي عميق تر و عميق تر مي شود. گويا در يك جاده بن بست به پيش مي رويم كه بدون جهش هاي ناگهاني نمي توانيم خود را از مواجهه با آن نجات دهيم.ايران سال 87 چنين به نظر مي رسد. دولت زين اسب قدرت را محكم چسبيده است. هرچند نيرويش تحليل مي رود، اما آن را رها نمي كند.

دوستان گذشته، خود را از صف رييس جمهوري كنار مي كشند و از او رومي گردانند.

انتقاداتي كه تا پيش از اين زمزمه هايي درگوشي بود و در محافل خصوصي و مهماني هاي دوستانه به زبان مي آمد، اينك در تريبون هاي مختلف و از سوي مراجع مختلف فرياد زده مي شود.

بالاترين سطوح روحانيت سنتي ايران عملكرد دولت را به نقد كشيده اند، در حوزه هاي نظارتي، سازمان بازرسي كل كشور رفتار دولت در حوزه مسكن را به خاطر برخوردهاي سليقه اي غيركارشناسي و برنامه ريزي هاي كوتاه مدت به نقد گرفته است.

مجلس همواره همراه دولت، يكباره و به علني ترين شكل ممكن به شدت مورد هجمه دولت قرار گرفته است. هرچند مجلس نشينان كم ترين توان دفاع از خود را دارند. رييس جمهوري تقريبا تمام ناكامي هاي پيش آمده را متوجه آن ها كرده است. آن ها اما با انفعال تمام در اين يك و نيم ماه پرخبر و پرتنش چشم به صندوق هاي راي انتخابات مجلس هشتم دوخته اند. به نظر مي رسد براي آن ها اين صندوق از هر آنچه روي داده و در پيش است، مهم تر جلوه مي كند. اين نتيجه به سلطه كشيدن نهادي است كه قرار بود «عصاره فضايل ملت» باشد اما اكنون به يكي از ضعيف ترين ها تبديل شده است.

احمدي نژاد، رييس جمهوري در 30 روز گذشته دو مرتبه به طور رسمي از مردم پوزش خواسته است. دولت در يك نقطه عطف قرار گرفته است. تمام اين دو سال و 9 ماه يك طرف و فروردين 87 يك طرف ديگر. در حالي كه رييس جمهوري در سفر استاني خود به قم وزارت اقتصاد و شبكه بانكي منصوب خود را متهم كرد كه فرمان هايش را اجرا نمي كنند، وزير اقتصاد در واكنش به اين سخنان حرف هايي زده كه خيلي ها را خوش نمي آيد و بانك مركزي هم خبر از اتخاذ يك بسته سياستي داده كه نارضايتي برخي وزراي موثر دولت را در پي داشته است.

همان گونه كه پيش بيني مي شد سياست هاي انقباضي بانك مركزي در تقابل جدي با سياست هاي انبساطي دولت قرار گرفته است. تضاد موجود در اين دو سياست اين روزها خود را بيش از گذشته نمايان كرده است و در صورت عدم بكارگيري تدبيري كارساز كشور را به لبه پرتگاه خواهد كشاند.

تقريبا تمامي وزرايي كه از دولت نهم كنار گذاشته شدند، پس از فروكش كردن امواج، لب به شكايت گشوده اند. اما دانش جعفري پيش از اين كه جانشين جوانش وارد حوزه وزارتي شود، ناراحتي خود را بروز داده
است.
اين روزها آشفتگي در جمعي كه پيش از اين احمدي نژاد در وبلاگش آن را يك جمع منسجم و مصمم نام برده روز به روز پررنگ تر مي شود.

اكنون با دستور رييس جمهور عملا اين بسته سياستي بانك مركزي برگشت خورده است.
با اين همه وصفي كه فقط اندكي از اوضاع را نشان مي دهد شايد محق به پرسيدن از مسوولان محترم در دولت و مجلس و ساير نهادها باشيم: «برادران، كشور را به كجا مي بريد؟»