در چهار سال گذشته دولت احمدی نژاد در بدبینانه ترین حالت ممکن بیش از ۲۵۰ میلیارد دلار درآمد حاصل از فروش نفت داشته است . موجودی حساب دخیره ارزی دولت خاتمی که به دولت احمدی نژاد رسید ، چیزی حدود ۱۳ میلیارد دلار گزارش شده بود . اگر ادعای دولت نهم را مبنی بر این که هم اکنون موجودی حساب ذخیره ارزی ۲۵ میلیارد دلار است ، بپذیریم ، هم اکنون و با احتساب درآمد نفت تا پایان سال ۸۷ این دولت در چهار سال گذشته بیش از ۲۳۸ میلیارد دلار درامد نفت داشته است . پرسشی که این دولت باید به آن پاسخ دهد” این است که با این همه پول که بیش از دوبرابر کل درآمد هشت ساله دولت خاتمی است ، چه کرده است ؟”
دولت و بویژه شخص رئیس جمهوری در تمام این چهار سال همواره از آبادانی ایران ، کار کردن بیش از هر دولت دیگر و تبدیل کردن ایران به یک کارگاه بزرگ خبر داده و به آن هم افتخار کرده است . خودشان می گویند که در ۱۰۰ سال گذشته دولتی بهتر و پر کار تر از دولت فعلی در ایران بر سر کار نبوده و از فرط کار و خستگی بسیار ، رئیس دولت و تعدادی از وزرایش دچار بیماری شده اند . اما اثبات تمام این ادعاها و پرکاری ها که شاید واقعیت هم داشته باشد، تنها در چند رقم مربوط به اقتصاد کلان ایران خود را نشان می دهد : نرخ تورم ، بیکاری ،صادرات غیر نفتی و نرخ رشد اقتصادی .
{{درآمد نفت}} که در سالهای ۸۲ و ۸۳ برابر ۹۴/۱۶ و ۵/۲۰ میلیارد دلار بود، در سال ۸۴ به ۴۵ میلیارد دلار رسید و با افزایش خیره کننده قیمت ها در سال ۸۵ به بالای ۶۰ میلیارد دلار ، در سال ۸۶ به ۷۰ میلیارد دلار رسید . براورد امسال نیز نزدیک به ۹۰ میلیارد دلار اعلام شده است . درآمدی که هرگز ملت ایران در تمام طول تاریخ خود نداشته است .
متوسط درآمد نفت در برنامه دوم (۷۴- ۷۸ ) ۴/۱۵ میلیارد دلار و در برنامه سوم (۱۳۷۹تا ۳۸۳ ) ۱/۲۶ میلیارد دلار گزارش شده بود . اما اگر میانگین درامد نفت ۸۴ تا ۸۷ را برای دولت احمدی نژاد برآورد کنیم حدود ۵/۵۹ خواهد بود . یعنی دو برابر برنامه سوم و سه برابر برنامه دوم .
{{نرخ تورم}} در سال ۸۲ و ۸۳ که دوسال پایانی دولت خاتمی بود به ترتیب ۶/۱۵ و ۲/۱۵ درصد بود .
این نرخ در سال ۸۴ به ۱/۱۲ رسید . اگر این سال را محصول مشترک دولت خاتمی و احمدی نژاد فرض کنیم ( چون دولت نهم از شهریور ماه رسما کار خود را شروع کرد ) بر اساس پیش بینی ها می بایستی این نرخ در سال های بعد هم روند کاهشی خود را ادامه می داد . اما از سال ۸۵ به ۶/۱۳ رسید و در سال ۸۶ رقم ۴/۱۸ را ثبت کرد و هم اکنون در آبان ماه سال ۸۷ به حدود ۲۸ درصد رسیده است . پیش بینی ها نیز از این حکایت دارد که این رقم در پایان سال به بالاتر از ۳۰ درصد خواهد رفت .
{{نرخ بیکاری}} هم که در سال ۸۳ برابر ۴/۱۰ درصد بود در سال ۸۴ به ۴/۱۲ رسید و هم اکنون با تغییراتی که در تعریف نرخ بیکاری در دولت بوجود آمده و افرادی را که در هفته دوساعت کار می کنند شاغل به حساب می آورند این رقم هنوز بالای ۱۰ درصد است . اگرچه کارشناسان مستقل آن را بسیار بالاتر ارزیابی می کنند . تمام این اتفاقات در حالی روی داده که بر اساس برنامه چهارم و با توجه به قیمت های پائین نفت که بر اساس آن پیش بینی های برنامه را نوشته بودند، باید نرخ بیکاری از ۳/۱۲ سال ۸۳ در پایان برنامه چهارم به ۴/۸ درصد می رسید .
شاخص بورس و رکودی که هم اکنون حتی با اعمال فشار و نظری که مسئولان آن در بازار بعمل می آورند تا به صورت مصنوعی نشان دهند وضعیت شاخص در حالت خوبی قرار دارد ،هم جواب قابل قبولی حتی برای سرسخترین مدافعان دولت احمدی نژاد ارائه نمی کند .
بنا براین این دولت در حرف بهترین دولت ۱۰۰ سال اخیر ایران است و در عین حال پرکارترین آنها . اما آنچه عاید ملت ایران شده نتایجی کاملا شکست خورده است که تنها با مراجعه به آمارهای گاه دستکاری شده و مشکوک دولت به راحتی برای آنهایی که اهل تعقل و انصاف هستند قابل درک است .
شاید به جرات بتوان گفت که ملت ایران در چهار سال دولت احمدی نژاد به اندازه تمامی فرصت ها و ندانم کاری هایی که از سال ۵۷ تا کنون از دست داده ، ضربه خورده و ایران و ایرانی را در چنان جایگاهی قرار داده که تصورش هرگز نمی رفت .
زمانی {{مارتین لوترکینگ}} به مردم هشدار داده بود :”{{ما با این حقیقت مواجه ایم که فردا همین امروز است و چیزی هست به نام از دست دادن فرصت ها . بر استخوان های رنگ باخته و خرابه های بسیاری از تمدن ها عبارت ” دیر کرده ” با واژه های تاثر برانگیز حک شده است . داستان سهل انگاری ها و هوشیاری های ما با تمام جزئیات ، در کتاب نامریی حیات ثبت خواهد شد .”}}
+ نظری برای این مطلب وجود ندارد.
افزودن