روزنامه ایران ۲۷ شهریور ۱۳۸۱
بهمن احمدی آمویی خبرنگار «ایران»: در پادگان تیپ یکم ارتش کردستان در شهر «دیانا» واقع در جنوب غربی شهر «اربیل» جوانان کرد که داوطلبانه خدمت سه ساله سربازی را می گذرانند، در برابر افسران آموزش دیده ارتش عراق که به ارتش کردستان پیوسته اند رژه می روند.
بعد از ظهر دیروز در زیر آخرین شعاع های غروب خورشید آنها با پوتین های ایرانی، لباس های آمریکایی و ترکی و کلاشینکف های روسی، چینی، ایرانی، لیبیایی و کره ای به مافوق های خود ادای احترام می کردند و با صدای بلند آزادی و پارتی [منظور حزب دموکرات کردستان عراق است] را فریاد می زدند.
فرمانده گروهان یکم تیپ یک ارتش کردستان که یک افسر بلند پایه ارتش عراق است به من می گوید: «این سربازان داوطلبانه به پادگان های ارتش کردستان مراجعه می کنند تا سه سال خدمت سربازی را پشت سر بگذارند.
از حدود دو و نیم سال پیش اقداماتی برای ادغام شبه نظامیان کرد [ که به پیشمرگ معروفند] با باقیمانده ارتش عراق که در کردستان مستقر بود و به دست نیروهای مسعود بارزانی افتاد، آغاز شد.
تعدادی از پیشمرگها بازنشسته شده اند و بسیاری از آنها نیز در قالب رده های سازمانی ارتش درجه و رتبه گرفته اند. بسیاری دیگر از آنها نیز وارد دانشگاه شده اند تا درجه های نظامی بالاتری را دریافت کنند.
«بروسکه نوری شاوز» بلند قامت، چهارشانه و پرهیبت که جانشین فرماندهی کل ارتش کردستان است، تجربه سپاه پاسداران ایران را مورد اشاره قرار می دهد و می گوید: «همانگونه که ایرانیان پس از پایان جنگ برای افزایش کارآیی و کاهش هزینه ها و جلوگیری از بی نظمی، نیروهای سپاه پاسداران را منظم کردند و به آنها درجه و رتبه دادند ما هم پیشمرگ ها و شبه نظامیان خود را با نیروهای به جا مانده از ارتش ادغام کردیم و ارتش کردستان را به وجود آوردیم. تجربه افسران آموزش دیده در ارتش عراق با انگیزه و هدفی که پیشمرگان داشتند، اکنون سرمایه ارتش نوپای کردستان شده است.
یکی از فرماندهان این ارتش می گوید: «ما سیاست تساهل را نیز در ارتش خودمان پیاده کرده ایم، به نحوی که حتی مسیحیان کرد نیز می توانند به رتبه های بالا و رده های فرماندهی ارتش برسند.» یکی از این مسیحیان که رده بالایی در ارتش دارد، با مشخصه های چهره مسیحیان و لباسهای آمریکایی و عینک آفتابی بی شباهت به افسران ارتش های کشورهای اروپایی نیست. او جدی و کم حرف است اما این جدیت پس از پایان دیدارم از این پادگان به ملایمت لبخند گرمی تبدیل می شود.
تعدادی از پیشمرگان در واحدهای این ارتش مسؤول واحد عقیدتی و سیاسی نیروهای جوان و داوطلب هستند و به آنها اصول و مبانی حزب دموکرات کردستان، تاریخچه و سابقه مبارزه و هدف از این مبارزه را تعلیم می دهند. هر کدام از این سربازان داوطلب ماهانه ۶۰۰ دینار عراقی چاپ سوئیس حقوق دریافت می کنند. متوسط حقوق در کردستان حدود هزار دینار است.
بروسک نوری شاوز جانشین فرمانده کل ارتش کردستان می گوید: «سنگین ترین سلاح سازمانی ما «آر.پی.جی»، «دوشکا» و «خمپاره انداز سبک و نیمه سنگین» است. به گفته وی نه تنها این ارتش بلکه توان نظامی همه گروههای معارض عراقی هم قادر به مقابله و جلوگیری از تعرضات ارتش دولت مرکزی عراق نخواهد بود. بنا بر این سرنوشت صدام حسین را جنگی با مختصات شناخته شده رقم نخواهد زد.
سرنوشت صدام در بغداد مشخص خواهد شد نه در کرکوک، موصل و یا اربیل و سلیمانیه.» گفته می شود ارتش کردستان دارای حداکثر ده تانک و سی زره پوش به جامانده از ارتش عراق است. آنها همچنین یکصد و پنجاه توپ و تعدادی موشک استینگر در اختیار دارند. فرماندهی کل ارتش کردستان عراق را مسعود بارزانی برعهده دارد.
او در حومه شهر بسیار خوش آب و هوای صلاح الدین در مرکز استان اربیل سکونت دارد و از آنجا بر بخش بزرگی از کردستان حکم می راند. قلمرو او با چهار کشور ایران، ترکیه، عراق و سوریه مرز مشترک دارد. در این منطقه امکان ورود هیچ فرد غیر حزبی وجود ندارد. تنها او به اتفاق خانواده، نزدیکان و پانصد نفر از محافظانش که معروف به گارد جمهوری هستند در این بخش زندگی می کنند.
این روزها کردها امیدوار تر از گذشته نسبت به داشتن یک حکومت فدرال در سراسر عراق مشغول نهاد سازی هستند. پلیس شهری و راهنمایی و رانندگی، استخدام تعدادی زن برای خدمت در نیروهای پلیس شهری و کاهش تردد شبه نظامیان با سلاحهای خود در میان مردم عادی نمونه هایی از امیدواری ها و نهاد سازی ها است. به گفته یکی از ساکنان شهر اردبیل «اسلحه دیگر کارساز نیست و اگر کسی با زمان پیش نرود، از بین خواهد رفت. پارتی (حزب) و مسعود بارزانی در حال حرکت با زمان هستند.» جوانان علاقه مند به مسعود بارزانی و حزب او با پیوستن به او به گونه ای تعلیم می بینند که در آینده ای نزدیک بخشی از کل ارتش عراق فدرال شوند.
+ نظری برای این مطلب وجود ندارد.
افزودن